Praca czyni wolnym... Auschwitz-Birkenau

Oświęcim, bardziej znany jako Auschwitz-Birkenau.
Chyba nie muszę przedstawiać nikomu historii tego miejsca. Każdy, kto skończył szkołę wie dobrze, czego świadkiem były ziemie tego niepozornego miasta. Zbrodnie, dokonane na Żydach (i nie tylko) z całego świata, przerażają do dziś.
Można dostać gęsiej skórki wchodząc na teren obozu Auschwitz I i widząc cyniczny napis "Arbeit macht frei", czyli praca czyni wolnym... Jest już zima, dwa stopnie Celsjusza, pochmurno i mglisto. Warunki idealne do zwiedzania takiego miejsca. Człowiek może wręcz poczuć to, co więźniowie, bo jednak mimo tego, że byliśmy wszyscy opatuleni w najgrubsze ubrania, to i tak chłód przedzierał się przez materiał i każde wejście do bloków było wybawieniem.
Bloki w większości stały się budynkami wystawienniczymi, gdzie widniało sporo zdjęć z obozu z lat 1939-1944. Ci, co już tam byli, widzieli także włosy ścinane zwłokom, czy też stertę butów, walizek z adresami, garnków, okularów, a nawet protez nóg osób, które w pierwszej kolejności wysyłano na zagładę. Pani przewodnik opowiadała nam relacje byłych więźniów obozu. Niektóre przyprawiały o dreszcze. Była makieta przedstawiająca jedną z komór gazowych, w których umarło miliony Żydów, poprzez uduszenie cyklonem-B. Widzieliśmy cele, w których skazywano ludzi na śmierć głodową. Nie wiem, czy moja klasa się przypatrywała, ale ja na niektórych ścianach widziałam resztki krwi, zwłaszcza w krematorium w Auschwitz I. W powietrzu utrzymywała się ciężka atmosfera, najbardziej dało się to wyczuć przy szubienicach oraz ścianach, przy których dokonywano egzekucje przez rozstrzelanie.
Niestety nie zdołałam zrobić zdjęć w Auschwitz I przez nieporozumienie z nauczycielkami, które nie dość, że doczepiły się do mojej torby z aparatem, to niestety nie wiedziały, że można robić zdjęcia w obozie, oprócz w dwóch budynkach. Gdy zostało im to wyjaśnione, było już za późno.
Dlatego nie odpuściłam już zdjęć w obozie w Brzezince. Wiecie, nie po raz pierwszy byłam w tym miejscu i dobrze wiedziałam, jak to wygląda, a mimo to żołądek podszedł mi do gardła. Widząc bramę, którą nazywano "bramą śmierci", zaczęłam cieszyć się z czasów, w jakich żyję. Bowiem przez tą bramę przejeżdżało co jakiś czas tysiące Żydów i zapewnieni o lepszym życiu, nie mając o niczym pojęcia, zmierzali na śmierć. Nieliczni zostawali w obozie i pracowali po 12 godzin na mrozie lub w totalnym upale, bez jedzenia, wody... Już nie wspomnę o eksperymentach dokonywanych na dzieciach, a zwłaszcza na bliźniakach.
Tego się nie da opisać w prostych słowach. To trzeba zobaczyć.